Verslag van Paul, 28 april 2002

Gisteren zondag 28/4/2002 togen we daar met zijn drie heen. Bedoeling was om de topo af te ronden in het stroomafwaartse stuk; meer bepaald in twee parallelgangetjes die van de grote zaal naar de rivier leiden, en een zijgang vlak voor de eindsifon. Dit werd samen op +/-60 m geschat, een makkie dus. Evenwel de balans 's avonds, qua topo dan, was verre van positief: wij hadden wel bijna 100 meter getopografeerd, de zijgang voor de sifon was er niet meer van gekomen, en er resteerde nog minstens 120m te doen! Een achteruitgang, met andere woorden!
Hoe kan dit, vragen opmerkzame Avalonners zich nu af?

Wel dat zit zo:
terwijl Rudi en ik aan die twee parallel kruipgangen begonnen meten, stuurden we onze gratis werkkracht Micha?a met een schup naar een klein gaatje dat we hadden gezien, rechts voor de "vo?e-mouillante", met als opdracht "GRAVEN!"  Na een uurtje hadden Rudi en ik die twee gangen ingeblikt en gingen we nog eens stukje meten dat ik in een fossiel zaaltje had gezien, voor de shunt van de 1ste sifon. Een klein kruipding dat na 5 meter heel laag werd. Een voorgangster, Annette, had hier (aan de kruipsporen te oordelen) als eens haar neus ingestoken doch niet ver genoeg. Na het verwijderen van een paar obstakels geraakte ik er net niet door en werd ons geheim ultrasmal wapen ingezet, nl. de Rudi (die hier vandaag voor de eerste keer kwam). Hij wurmde erdoor, kwam in een dwarsmeander, nam een extreme vernauwing, en belandde in een omhooglopende cheminee die licht actief was (een "affluent" dus) en niet scheen door te lopen.

Intussen was Micha?a terug, zij had een paar meter gegraven doch was niet alleen verder gedurfd daar het gangetje steil omlaag liep. Nadat Rudi terug was, toog ik samen met hem aan de slag om dat nieuwe stukje van hem (15 m schatte hij) te meten. Michaela ging richting uitgang om daar nog wat aan de modderpassage in de ingangszaal te graven.

Met veel gekroch geraakte ik door Rudi's extreme versmalling die prompt met een hamer wat werd verbreed, zoniet zat ik er nu nog. Al metend verder in een gangetje, tot we onderin een ruime cheminee stonden die 4 meter hoger dicht leek te zitten. Na wat gehamer, blokken ruimen boven onze kop en nogmaals geheim wapen Rudi werd na een nieuwe étroiture een volgende cheminee bereikt. Mooi geconcretioneerd ook nog, echter wij waren ontzaglijk modderig dus dat ging slecht samen... Een meter of 5 hoger werden wat zijgangen vrijgemaakt, weinig success. Maar wat lager zag ik iets beter vertrekken; een enorm blok (50 cm) lag in de weg maar werd prompt versleept. Erachter begon een mooie gang, echter 10 meter verder opnieuw een forse versmalling. Weer puin ruimen, Rudi er weer door, nog 5 meter erbij en weer halte op een versmalling. We stegen geleidelijk naar, vermoedelijk, één van de vele dolinetjes in de weide.

Intussen waren wij echt wel uitgehongerd en verschrikkelijk dorstig, want (weer eens) hadden wij om 10u30 vanmorgen als ons eten en zjoeber laten liggen in de grote zaal. Het was nu bijna 17 uur, en zo een uur of 8 werken, wringen, etroitures leegruimen en topograferen zonder drinken is echt niet meer plezant. Enfin, we besloten om eerst alles op te meten en daar waren we nog lang zoet mee want alles bijeen totaliseerde dit wel een meter of 40.

Tegen zessen waren we rond, en wilde Rudi toch wel eens naar die sifon gaan zien waarover al zoveel geluld is. Wij naar daar. Maar onderweg kwamen we voorbij dat graafgangetje van Mich. Uiteraard staken we daar onze neus in; en dat liep gewoon door!
Op weg dus in onze zoveelste première. De Rudi schoof er kop eerst in naar beneden; naar het gejammer te oordelen een slecht idee want zijn botten liepen leeg in zijn onderpak. Ikke dan maar met wat acrobatisch gedoe met mijn voeten eerst erin. We zaten in een soort zijriviertje, in een tamelijk ruime gang. Na 10 meter een splitsing, ik naar links, Rudi naar rechts. Mijn keuze viel tegen: 10 meter lage gang, dan een obstructie van stenen met erachter een zwart gat. Deze hindernis werd verwoed en op een minuut of 10 geliquideerd. Verder maar, echter plots werd het wel heel laag; ik zat een een laagvoeg in massieve rots, 20 cm hoog maar. Drie meter verder zag ik een donkere ruime en hoorde ik druppeltjes met wat echo vallen: een zaal! Maar ik geraakte daar natuurlijk niet...

Terwijl ik daar lag te knarsetanden hoorde ik plots vaag geschuifel: Rudi zat daarginds ergens. Die smeerlap gaat "mijn" zaal ontdekken!! Ik hoorde hem hoe langer hoe beter, op de duur konden wij zelfs praten maar hij zag me niet. Hij bleek wel 50 meter te hebben geëxploreerd. Finaal vond hij een klein gaatje, van waaruit mijn stem kwam. Hij perste zich erdoor, en kwam in een ruim zaaltje (4x4 meter en tamelijk hoog). Van hieruit vertrok een grote gang; maar we besloten unaniem dit te laten liggen voor een volgende keer. Een kwartier later waren we terug samen, zeer entoesiast over onze vondst.

Toch nog gauw effe door de voute-mouillante om de sifon te bezien... dan in drafje terug naar de zaal, waar we eindelijk onze honger en dorst konden lessen. Tegen 19 uur buiten; Michaela stond daar al een paar uur wortel te schieten. We zagen er verschrikkelijk uit, echte modderduivels. De boer stond de omheining van de doline te repareren, we gingen er een praatje met maakten en zijn ogen vielen gewoon uit hun kassen toen hij ons zo zag....  Hij kende slechts één woord Nederlands; "GODVERDOEM" en herhaalde dat wel tien keer.

We hebben ons goed geamuseerd, het was een lange, zware maar opwindende en vruchtbare dag.

Balans:

• we deden maar liefst 45 metingen, voor amper 100 meter topo. Op zijn Belgisch dus.
• de eerste vondst (cheminees) noemen we "Affluent des Etroitures".
• de tweede vondst, voorbij Micha?a's graafgangetje, wordt de "Réseau des Profiteurs". (dat zijn dan Rudi en ik, profiterend van Michaela's slavenarbeid). Schatten we op een honderdtal meter. Op het eerste zicht biedt hij geen mogelijkheid om de eindsifon te passeren, alles ontwikkelt zich ervoor en in de verkeerde richting.
• we schatten de totale lengte van de grot nu op minstens 700 meter, waarvan +/- 350m getopografeerd.

Dat was het. En nu ga ik die topo uittekenen.

Paul