Verslag van Mario, zaterdag 13 april 2002

en dan nu "live" van het Goelasnuf-front...

Gisteren naar de Goelasnuf vertrokken met Paul om er verder te werken in de veelbelovende chantoir. Onderweg pikten we nog Peter op.

Het was weer best koud in de doline, ik denk dat het zowat bij de koudste plaatsen in de Ardennen kan gerekend worden. Paul inspecteerde eerst wat de vorige ploeg (Herman, Peter, Erwin, Mario) had uitgespookt bij de vorige sessie en ruimde het kleine puin.  5 boorgaten met de bijhorende stofontwikkeling verder, zaten we op een kleibodem die onder het plafond doorliep waar we met de koevoet in konden voelen dat het niet hoger was dan 10 cm.... Dit beloofde een lange graafsessie te worden. Meters klei die 50 cm dieper moest worden uitgegraven redeneerde ik. Dit zou nog weken duren.

We begonnen eraan en het schoot best op. De klei was zeer compact en liet zich makkelijk uitschuppen. De mannen die het bakje er moesten uitsleuren hadden het veel zwaarder dan de graver. E? zat in het gangetje die het bakje optrok uit de put die al 2,5 m diep was en het doorgaf naar de buitenman, die de bak overkipte in een emmer en deze naar boven in de doline sleurde om hem uit te kappen. Dat was nog de zwaarste klus. We wisselden regelmatig van plaats om niet te stijf te worden of geen te grote kou te krijgen.  Toen hoorden we Peter roepen dat we erdoor konden?  "Ik ook?" vroeg ik. Ja riep Peter, het is groot genoeg.

Mannekes, ik mocht als eerste door het gangetje dat we hadden uitgegraven en ik liet een kreet in de zin van, "een zaal......groot" en nog van alles dat ik al niet meer weet. Wat een sensatie! Paul en Peter zaten direct achter mij. We bevonden ons in een zaaltje van 10 bij 7 m met een blokken chaos. Er lagen grote blokken die van boven kwamen en onder ons zaten er blokken vast in een soort trechter. Een onstabiele boel. De stemming werd er wat door gedempt. Waar was het vervolg? Toch niet tussen die blokken naar beneden? hoopte ik wat verontrust. We zochten wat boven in de zaal met wierook maar alles wees naar beneden. De Paul ging als eerste naar af de instorting. Hij liep als het ware op eieren, zonder ook maar iets te veel aan te raken. Hier was nog nooit een mens afgeweest dus alles lag los op elkaar. Er zaten twee ijskast-grote,  onbetrouwbare blokken waarlangs hij moest doch het leek in orde, als we er maar af bleven...

Paul ging wat lager een kijkje nemen en we hoorden hem roepen dat het vervolg er onder zat. Eerst Peter en dan ik volgden uiterst voorzichtig en dan liet Paul mij op kop gaan....  We kwamen in een gallerij uit soliede rots en dan, een grote zaal 20 m op 12 m met spagetti's aan het plafond, donker grijze klei, galerij van rechts, een gangetje naar links, we hoorden water waar een lage gang naar toe leidde.

Onze kreten van vreugde en verwondering galmden door de zaal  "Zie daar!..." "hoor.., ik hoor water!" , "We hebben het weer eens gedaan!"  Ongelooflijk! Al snel zaten we in de lage gang die naar de beek leidde. Het was het water dat 100 m van onze doline in de perte loopt. Het leek uit een sifon te komen. Als snel begonnen we de beek te volgen:  zwarte, ruwe rots waar ze doorheen meanderde tot het plafond plotseling omhoog ging. Zeker 3 a 4 m hoog. Een echte canyon. Een sifon versperde ons de weg maar Paul vond al gauw een shunt en het ging weer verder. Bij een volgende voute mouillante stopten we want we wilden nog wat laten liggen voor de andere gravers die morgen, zondag, zondag, verder gaan exploreren. Bij onze terugkeer zagen we nog meer vertrekken, en enkele concreties.

Ja, mannekes, ik mocht er ook eens bijzijn. Ik heb er niet van geslapen en wil weten wat onze kameraden vandaag nog zullen vinden.

Mario

Verslag van Annette, zondag 14 april 2002

Geweldige dag beleefd. Vandaag een beetje verder gaan onderzoeken in onze nieuwe grot in navolging van onze clubgenoten gisteren. Wij (Mich, Jos, Erwin, Annette) togen naar het eindpunt van gisteren: de voute mouillante, deze was redelijk droog te passeren. Maar na de bocht een 15-tal meter verder botsten we spijtig genoeg op een echte sifon. Enkele meters ervoor is een soort kleistop in de gelaagdheid die misschien wel uit te graven is om de sifon te shunten... Een zijgangetje tussen de voute en de sifon leverde wel enkele 20 meters op maar we geraakten langs daar niet verder. Mich en Erwin terug naar de ingang om een schupje te halen terwijl ik met Jos nog enkele zijgangetjes onderzocht. Wij daarna ook terug naar de grote zaal om andere mogelijkheden te onderzoeken, daar werden we toegeroepen door Mich die bij het teruggaan verkeerd was gelopen en een nieuw groot vervolg had gevonden. Er allen achteraan, wandelgang met veel dassenstront, modderige kruipgang met wat concreties, kruispunt, zaaltje ('k weet niet meer of de volgorde klopt) enkele blokken, een smalle doorgang naar beneden en plons terug de rivier in : stroomopwaarts! 

Een heel eind kunnen volgen, in het begin plat op de buik in 't water, daarna rechtopstaand in heuse gangen, putje onderweg waar al het water in valt, Jos daalde het smalle putje af en deed bij het omhoog klimmen echt zijn best om onder de waterval te verzuipen, maar de vrouwen lieten dat niet toe en damden het water af met hun dikke poepen. Einde op een reeks mooie haaks op elkaar uitgevende gangen en uiteindelijk op een lange smalle lage rechte gang en... sifon. We lieten op heel dit parcours een 10-tal vertrekken links en rechts liggen voor de volgenden: dus nog werk aan de winkel. Zeiknat bibberend van de kou maar uitgelaten als een stel kinderen naar buiten. We schatten vandaag een 200-tal meters te hebben afgelegd.

En nog chapeau voor de ingangsdesobstrueerders!!! Puik werk.

Vervolg volgende week...

Annette

Verslag van Jos,  zondag 14 april 2002

Op het laatste moment kon ik toch nog mee. Samen met Mich, Annette en Erwin krijg ik de kans om verder te exploreren, daar waar Mario, Peter en Paul gisteren gestopt zijn. We zijn alle vier ontzettend benieuwd naar de ontdekking van gisteren, maar meer nog naar datgene wat de grot voor ons nog verbergt. Paul, Mario en Peter waren gisteren gestopt op een korte voute mouillante. Zij konden echter duidelijk zien dat het daarachter groter werd. Hier zouden we eerst verder gaan exploreren.

Aan de ingang gekomen, kunnen we de werken van de verschillende teams bewonderen en op prijs stellen: de ingang is zeer stabiel en alles is comfortabel verbreed. We zijn de meest beleefde speleoploeg uit de geschiedenis van de speleologie: ' Erwin, ga maar eerst...' 'Nee, ga jij nou maar!' 'Komaan Mich, ga maar...' 'Nee nee, Annette, aan jou de eer...'.   Enfin, een half uur later zijn we eruit: Erwin vertrekt als eerste. Het uitgegraven gangetje staat vol modder en is toch niet erg breed, maar even later kunnen we de eerste blokkenzaal bewonderen. Een steenmannetje vertelt ons waar we doorheen de blokken moeten afdalen. Ze lijken ons wel stabiel, maar we letten toch goed op. Dan staan we plots in een grote, mooie zaal. De wanden zijn vrij donker, maar het plafond is mooi versierd met bruine spagetti's. Maar wat het meeste opvalt, is het indrukwekkend geluid van stromend water: we haasten ons naar de rivier en staan even later als kleine kinderen met onze botten in het klaterend riviertje. Wat zullen ze gisteren uitgelaten geweest zijn toen ze dit ontdekten... We kunnen hun vreugdekreten nog horen...

De beschrijving die we gekregen hebben klopt goed en we staan even later aan de voute mouillante. Deze is inderdaad erg kort en Annette passeert als eerste: Zij kan zelfs zo goed als droog doorheen de passage. Ik volg en gelukkig kan men buik en borst droog houden. Met zijn vieren vervolgen we onze weg. We voelen de spanning stijgen. Na een grote bocht, wordt het plafond langzaam lager... dit kan niet waar zijn!! En dan de ontgoocheling. Inderdaad, na amper een 10 ?15-tal meter siffonneert het volledig. De première waarvan we zo gedroomd hadden, is wel erg kort. In de bocht voor de sifon, zit echter nog een venster in de wand, gevuld met klei: misschien dat we hier een shunt kunnen opengraven. Het graafgerief ligt echter nog aan de ingang.

Tevens vertrekt er nog een zijgalerij in stroomopwaartse richting. Deze levert toch een 20-tal meter mooie ontwikkeling op. We besluiten dan maar naar de zijgalerijen te gaan die onze voorgangers voor ons lieten liggen. In de shunt overheen de eerste sifon, exploreren we nog enkele zijgangetjes. Ook hier zijn ook nog wel wat mogelijkheden, maar er moet wel wat gewerkt worden. Dan besluiten Mich en Erwin om toch maar het graafgerief te gaan halen dat aan de ingang ligt. Ik probeer ondertussen in rovyl een geconcretioneerde cheminee uit te klimmen, waarboven een versmalling duidelijk een grote ruimte zichtbaar is. Ik ben bijna aan de versmalling, als we Mich en Erwin horen roepen: komen, ge MOET komen. Gelukkig mag ik eerst nog verder klimmen, maar ik geraak spijtig genoeg niet doorheen de etroiture. Dan naar Mich en Erwin: zij raakten per toeval in een zijgang (op weg naar buiten verkeerd gelopen) en na wat kruipen doorheen een geconcretioneerd gangetje wordt het terug GROOT. 

We staan op een T-kruispunt, en besluiten eerst rechts te gaan kijken. We kunnen opnieuw de rivier horen en zien ze doorheen een te smalle diaclase verder stromen, na slechts een kort traject door de zaal. Hier komen we na een kort glad afklimmetje aan de overkant en daar tussen de blokken ontdekt Mich een nieuwe opening. Dit blijkt h? goeie vervolg te zijn en even later zijn we weer enthousiast op weg: met onze knie? en soms op de buik door het water. Even later kruipen we weer over blokken, en hier blijft Erwin wachten: hij begint het veel te koud te krijgen in dit natte parcours. Wij gaan met zijn drieen verder en vallen van de ene verbazing in de ander. Na elke bocht blijkt de collecteur verder te lopen. We zijn stroomop al heel wat gevorderd en zitten zeker onder de weide. We kunnen onze vreugde moeilijk bedwingen en gelukkig zitten we onder de grond en ver van alle volk zodat we ons niet moeten generen. Alhoewel het hier wat smaller wordt, kunnen we overal goed passeren, en er zijn enkele zeer fotogenieke diaclasen en gangetjes. Na een klim en een passage langsheen een mooie witte concretie volgt een haakse bocht. In de verte horen we een watervalletje. Het blijkt de rivier te zijn die hier in een smal putje in de vloer verdwijnt. Daaronder lijkt het breder. De gang gaat echter, na nog een haakse bocht, gewoon verder. Na een 10-tal meter wordt het echter een kruipgang en Annette krijgt de 'eer' als eerste op verkenning te gaan. Na 15-meter wordt het te smal en siffoneert het. Ze kan niet draaien en moet achteruit terug. Voorlopig is ze de enige mens op aarde die daar heeft rondgekropen!!! 

We besluiten alle zijgangen te laten voor de volgende ploeg, alleen aan het natte putje (spleetje) kan ik niet weerstaan. Heel veel water stroomt er niet in, en als ik snel ben, zal het wel lukken. Inderdaad wordt het daaronder veel breder en ik moet de laatste halve meter springen. Het gaat er beneden links en rechts nog een beetje verder, maar niet voor erg lang. Ik ga terug naar het putje, en als ik naar boven kijk, wordt ik toch wat ongerust. Het is wel erg smal en ik weet niet goed hoe ik moet vertrekken: een halve meter naar boven springen in een etroituur is niet voor de hand liggend. Annette en Mich proberen ondertussen het water wat tegen te houden. Na een viertal pogingen weet ik dat ik in nesten zit: hier geraak ik alleen niet uit. En na nog een poging waarbij ik bijna verzuip en me terug moet laten vallen, wordt ik toch wel ongerust. Gelukkig heeft Annette steeds een prusiktouwtje bij. Het is net lang genoeg zodat ik een steun heb voor een voet. Beide dames zetten zich dan met het achterwerk in het riviertje zodat het water eventjes minder stroomt en even later kan ik opgelucht uit de versmalling kruipen. Hier dus nog eens mijn oprechte dank aan mijn teamgenoten: alleen had ik er nu nog gezeten en wie schreef in een vorige mail: eendracht maakt macht? Dit was nog een eens duidelijk bewijs!  We keren op onze stappen terug en onderweg telt Mich alle zijgangen: er is nog heel wat werk! Erwin is niet meer te vinden en blijkt net voor ons naar buiten te zijn gekropen. We staan buiten in de regen, we hebben het koud en Erwin staat te bibberen, we zijn verschrikkelijk slijkerig en smerig, maar van binnen gloeit het: dit is LEVEN.

Jos