DE EINDSIFON VAN DE FAGNOULES VOORBIJ! 
29 juni 2003... er werd geschiedenis  geschreven

Een "live" verslag van Jos Beyens

Vandaag zijn Michaela, Annemie, Annette en ik naar de Fagnoules geweest. Michel Pauwels ging de eindsifon duiken en wij waren de sherpa's van dienst. Met zes zakken en een bidonneke kruipen we de grot in. We kennen ondertussen de weg doorheen de blokken en iedereen weet waar hij/zij moet staan. Het doorgeven van de kits verloopt zonder enig probleem en we staan al snel beneden. Er blijkt, ondanks de wekenlange droogte, toch niet veel minder water in de grot te stromen. Er moet stroomopwaarts nog zeker vervolg zitten...

Aan de sifon wordt alle materiaal vakkundig door Michaela uitgestald. Het lijkt de Brocante van Awagne wel. Michel heeft wel een boel gebricoleerde bazaar bij. Kers op de taart: hij heeft een fles bij van 300 bar, maar een ontspanner van 200 bar, niet echt te combineren, maar ondanks een duidelijke 'fuite' in de aansluiting vindt Michel de zaak toch goed genoeg.

Dan wurmt hij zich in zijn duikpak, doet een loodgordel om, hangt een reservefles met ontspanner aan en vertrekt. De grote fles blijft echter bij ons: hij heeft een 25- meter lange darm op de fles aangeloten. Aan zijn kant een mondstuk. Als wij zo goed willen zijn de darm te doen volgen en tevens de druk in de fles willen in de gaten houden???

We zien Michel in de sifon verdwijnen. Naast ons horen we de fles 'ademen'. Wat een luguber geluid. Wij ademen gegarandeerd sneller dan onze duiker. De spanning is te snijden. Annemie probeert het rustige ademen van Michel te volgen... Het is ongelofelijk hoe gecontroleerd zijn ademhaling gaat. We zien hem niet, maar worden toch gerustgesteld door de luchtbellen die geregeld aan de oppervlakte uiteenspatten. Dan zien we zijn licht terug verschijnen: er zitten geen blokken in de sifon, wel veel grind.

Hij moet zich een weg graven en probeert telkens na enkele meters of hij nog wel terug kan. Zo zien we hem drie keer terug verschijnen. De laatste keer is hij tot een punt gekomen waar het duidelijk breder wordt, ? het gaat er terug omhoog. Er zit een soort Z-bocht, niet erg breed, maar Michel gaat toch proberen. Wij proberen zo goed als gaat de luchtdarm te doen volgen. Aan een zijden draadje hangen krijgt hier een wel erg concrete betekenis. En dan stopt plots de fles met ademen..!

Wij houden onze adem in... We horen niets meer. We veronderstellen dat hij erdoor is, maar weten niets met zekerheid... Het is 12.10 u. Na 10 min nog steeds niets. Dan plots weer het lang verwachte gesis van de luchtfles!!!  Wij slaken allen een zucht van verlichting en dan volgt er een spontaan gejuich: de sifon moet wel gepasseerd zijn. Na nog enkele spannende momenten verschijnt Michel weer aan de oppervlakte... Hij is erg tevreden, en wij nog meer... Na de eerste sifon, 15 m, - 3 m, een kort meertje, 4m lang, dan was de darm te kort, dus is hij op zijn reserve fles verder gegaan, tweede sifon, kort, een meter of 5, en dan 30m gemakkelijke galerij... Michel is gestopt omdat hij alleen niet verder wou, en ons niet langer in onzekerheid wou laten. De gang ging echter gewoon door...

Na toch wat problemen te hebben gehad om in sifon 2 de doorgang te vinden, horen wij dus plots opnieuw de fles bij ons ademen... en weten we dat hij nog leeft.

Het is een dubbel gevoel. We zijn blij dat de grot verder gaat. Maar ook toch een beetje triest. Dit is niet voor ons. Op het eerste zicht is er geen mogelijkheid om de sifon te shunten...

In de winter wil Michel, samen met een vriend, terug gaan. Dan zullen ze natuurlijk veel meer kunnen bekijken. En wie weet wordt er toch nog iets gevonden om de sifon te shunten...

Jos Beyens, SC Avalon